Kadına yönelik şiddet, hem ulusal hem de uluslararası metinlerle korunan hukuki ve kamusal niteliğe sahip, hayati önemde bir meseledir. Pek çok uluslararası antlaşma ve mahkeme kararı, kadına karşı şiddet vakalarında devletlerin sorumluluğunu belirlemiştir.
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 41. maddesi, aileyi toplumun temeli olarak tanımlamakta ve devletin, ailenin huzurunu ve refahını sağlamaya yönelik tedbirler almasını zorunlu kılmaktadır. Bu hüküm, kadın ve çocukların korunması açısından devlete pozitif yükümlülükler yüklemektedir.
Kadına ve çocuğa yönelik şiddetin artması ve toplumsal infial oluşturması sebebiyle, kanun koyucu 6284 sayılı "Ailenin Korunması ve Kadına Karşı Şiddetin Önlenmesine Dair Kanun"u yürürlüğe koymuştur.
Bu kanun, şiddete uğrayan veya uğrama tehlikesi bulunan kadınların, çocukların, aile bireylerinin ve tek taraflı ısrarlı takip mağdurlarının korunmasını ve şiddetin önlenmesini amaçlamaktadır.
Kanunun 11. maddesi kapsamında, hâkim tarafından şiddet uygulayanlara yönelik aşağıdaki önleyici tedbirler alınabilir:
Şiddet tehdidi, hakaret ve küçük düşürücü sözlerden kaçınılması,
Müşterek konuttan derhâl uzaklaştırma ve konutun mağdura tahsis edilmesi,
Şiddet mağdurunun konutuna, okuluna veya iş yerine yaklaşılmaması,
Çocuklarla kişisel ilişkinin sınırlandırılması veya kaldırılması,
Şahsi ve ev eşyalarına zarar verilmemesi,
Mağdurun iletişim araçlarıyla rahatsız edilmemesi,
Silah taşıma yetkisinin kaldırılması,
Alkol veya uyuşturucu etkisinde mağdura yaklaşılmaması.
Eğer şiddet tehdidi yakın ve devam ediyorsa, hâkim kararı beklenmeden kolluk amirleri de yukarıdaki tedbirleri alabilir.
Şiddet mağdurunun ekonomik olarak mağdur olmaması için, şiddet uygulayan kişi aile geçimine katkıda bulunuyorsa, hâkim tarafından tedbir nafakasına hükmedilebilir.
Bu düzenlemeler, kadına yönelik şiddetin önlenmesi ve mağdurların korunması açısından büyük önem taşımaktadır.
Geçmez Hukuk Bürosu
